Filmfestival Gent – dag 6

Film 17: Fair Game _ “de leugen regeert.” _ Koningin Beatrix

 

Valerie Plame schreef het boek Fair Game, haar man Joseph Wilson schreef het boek The Politics Of Truth: A Diplomat’s Memoir: Inside the Lies that Led to War and Betrayed My Wife’s CIA Identity. via handige Bushmontagestukjes situeren we ons in de nasleep van 9/11 en aan de start van the war on terror. Valerie Plame (Naomi Watts) krijgt binnen de CIA de taak om de gigantische koop van aluminiumbuizen door Irak te onderzoeken. bizar? niet als je weet dat de buizen yellowcake uranium zou bevatten, een ingrediënt dat nodig is om nucleaire wapens te maken. op haar advies gaat haar man Joe Wilson (Sean Penn) naar Niger om de koop te onderzoeken. hij komt tot de conclusie dat 500 ton buizen (zet de transporterende camions eens achter elkaar) nooit op een geheime manier van Niger tot Irak zijn gegaan, dat we geen schrik hoeven te hebben van massavernietigingswapens. Bush zijn regering doet toch halsstarrig verder en wanneer Wilson een stukje over deze leugens schrijft in The New York Times laat de CIA zijn tanden zien: zij gooien het geheime leven van hun agente zomaar te grabbelen voor de pers waardoor het echtpaar boze Bush fanatiekelingen achter hen krijgen. het gegeven is omwille van de waar gebeurde gegevens interessant maar toch kun je je niet van het gevoel ontdoen van ‘ja Bush en zijn regering heeft de ballen uit hun lijf gelogen maar kunnen we nu alsjeblieft verder gaan.’ spijtig, maar zo is het. Doug Liman zet zijn blunder van Jumper recht maar doordat hij niet de actie op zoekt (zoals bvb Green Zone, The Kingdom, Body Of Lies) en eerder het langs de politieke zijlijn bekijkt (genre The Interpreter, ook met Sean Penn) kan hij de middelmaat niet overstijgen.

 

2,5/5

 

Film 18: 3 Backyards _ “tuinen zijn een vorm van autobiografie.” _ Sydney Eddison

 

3 tuinen, 3 personen, 3 verhalen in een herfsterig rustig voorstadje. Peggy (Edie Falco uit The Sopranos) gaat tussen haar schilderwerk, opvang van de kinderen en het telefoongeklets met haar bovenbuur een bedrukte actrice (Embeth Davidtz) uit de buurt een lift geven naar de haven, John (Elias Koteas) heeft er een heftige ruzie op zitten met zijn vrouw maar heeft niet de tijd om het bij te leggen aangezien hij zijn vliegtuig moet halen wat dan vetraging blijkt te hebben, Christina is 8 jaar, op de dool met een armbandjuweel van haar moeder en te laat voor school waardoor ze enkele volwassenbuurten moet passeren. met de verhalen wil regisseur Eric Mendelsohn (zijn vorige film dateert van 1999: Judy Berlin, eveneens met Falco) aantonen hoe leeg hun wereld is (afstandelijk statische huwelijksrelatie, nieuwsgierig alle te weten willen komen over de andere zonder bij je zelf te beginnen, …) waarmee hij een afspiegeling maakt van de wereld waarin we zelf leven. onzin, net zoals zijn camerahantering. pluspunt is wel de eigenzinnig fascinerende muziekstemming waarmee hij in Gent wel eens in de prijzen zou durven vallen.

 

2/5