3:10 To Yuma

één van mijn eerste tvfilmervaringen zijn doorspekt met spaghetti. terwijl my name nobody was zag ik hoe Clint Eastwood met de sigaar tussen zijn tanden verbeten schietgevechten hield met goed gesnorde Lee Van Cleef. met hulp van cassetjes kon ik nadien op de goed geoliede deuntjens van Ennio Morricone zelf cowboy spelen. de spaghettiwestern is echter uitgekookt en slechts af en toe verschijnt hij nog eens grandioos ten tonele zoals bij The Unforgiven en Open Range. outlawregisseur James Mangold (Cop Land, Walk The Line) toont echter aan de huidige generatie hoe prachtig het genre wel kan zijn. hij neemt ons terug naar de far far west bij Dan Evans, veteraan uit de Amerikaanse burgeroorlog waar hij een been heeft verloren, en tijdens zijn op pensioenstelling nog altijd geen geluk heeft. hij is een arme boer en de droogte betekent alweer een rampseizoen voor hem waardoor hij zijn gezin moeilijk kan onderhouden en de pacht niet kan betalen. mede met het deel van zijn been is hij een groot deel van zijn zelfrespect verloren waardoor zijn twee zonen – de strijdvaardige William en de door tuberculose gevelde Mark – weinig redenen hebben om naar hem op te kijken terwijl ook zijn vrouw in hem geen held ziet. intussen maakt gangster Ben Wade de streek onveilig maar hij maakt één postkoetsoverval te veel en wordt gevangen genomen. een groepje premiejagers werpt zich op om Wade vanuit Brisbee naar het stadje Contention te brengen om hem op de gevangenistrein van 3.10u richting Yuma te zetten. daar zal hem de galg wachten. de anders fatsoenlijke Evans sluit zich voor 200 dollar bij de groep aan om zo op zoek te gaan naar eerherstel. maar de paardentrip door rotsvalleien loopt niet over rozen. onderweg komt men een bloeddorstige stam Apachen tegen, stuit men op vijandelijke spoorwegbouwers terwijl men ook nog eens constant uit de greep moet blijven van Wade’s gang, nu onder leiding van de gewetensloze Charlie Prince die levenskoste wat het wil Wade willen bevrijden. intussen ontstaat er een onderhuids kat-en-muisspel tussen Wade en Evans. het lijkt wel alsof de ene – intelligent en charismatisch – de andere – eervol en koppig – om zijn karakter benijdt maar de twee protagonisten blijven zich bevinden in een spanningsgeladen sfeer waarbij het pistool zal overwinnen. bewonderenswaardig van Mangold is zijn karakterstudie binnen deze western, perfect uitgebalanseerd in een psychologische oorlog door Russel Crowe en Christian Bale. ze staan lijnrecht tegenover elkaar maar toch is er respect aanwezig tussen hen. Crowe is de venijnige outlaw Wade, talloze moorden op zijn geweten en daadwerkelijk iemand die je best geen strootje in de weg legt maar tegelijkertijd met zijn uitstraling, charisma en rust sympathie opwekt. de nukkige acteur weet zijn rollen uit te kiezen en geeft een geweldige prestatie af. Bale, binnenkort weer Batman, heeft een moeilijker personage want wat is de uitdaging om een uitgebluste, weinig heldheftige koppige oudstrijder te spelen? juist het tegenovergestelde te bereiken met het hart op de juiste plaats. echter, ook het pistool moet op de juiste plaats zitten. James Mangold besteedt naast karakteruitdieping (ook Ben Foster en Peter Fonda zijn noemenswaardig) immers ook voldoende tijd aan machtige shoot-outs waarbij de Spencer’s, Remington’s, Colt’s en Smith & Wessons talrijke kogels afvuren. de desolate omgevingen, de wilde achtervolgingen, de heftige schietpartijen, de sterke acteerprestaties en een (woordspeling op komt) man of gold in de regiestoel maken van 3:10 To Yuma een benijdenswaardige western die zeker de goedkeurende zegen zou krijgen van Sergio Leone.

 

4/5