you ain’t nothing but a hound dog horen we Elvis Presley door de cinemaboxen knallen wanneer de lang verwachte vierde Indiana Jones film van start gaat. het geeft meteen aan naar welke tijdsgeest we gaan. in 1936 zaten we in Raiders Of The Lost Ark, als prequel zaten we met The Temple Of Doom in het jaar 1935 en in 1938 maakten we The Last Crusade mee. de kali- en nazicultuur overleefde hij, Henry Jones Jr. zal het nu in het jaar 1957 midden in de koude oorlog moeten opnemen tegen de reds van Rusland. samen met laatste partner Mac wordt hij in de Nevada woestijn gevangen genomen door een Russisch militar peloton onder leiding van de ijzige Irina Spalko en worden ze rond geleid in een reuzehangar waar Amerika zijn schatten bewaard (waaronder ook The Lost Ark). Spalko is op zoek naar iets en Jones moet de weg wijzen. ook al is hij samen met de tijdsgeest twintig jaar ouder, Jones laat niet met zich sollen en weet spectaculair te ontsnappen waarbij zelfs atoombomtesten hem niet kunnen stoppen. traditioneel bij de Jones films zien we Indy na de actieproloog archeologische les geven maar de FBI ziet het anders. zij zien in hem een rode spion terwijl aan de andere kant de KGB op zijn hielen zit. voordat hij naar Europa wil ontsnappen, stuit hij op de jonge op een motor rijdende, in zwarte lederen jack gehulde en steeds een kam bij de hand hebbende Mutt Williams die zijn hulp inroept om de verdwenen professor Oxley op te sporen. Oxley was op zoek naar The Lost City Of Gold en was hierbij in het bezit gekomen van een legendarische kristallen schedel van Akator. dit wekt meteen de aandacht van Indiana Jones aangezien zowel schedel als stad gezien worden als een 5000-jarige mythe. Jones en Mutt trekken in de diepe jungle van Peru maar dienen opnieuw op te boksen tegen Spalko en haar Russische kameraden die eveneens de schedel in handen wil. wat er zo bijzonder is aan die kristallen schedel mag u zelf gaan ontdekken maar het is raadzaam om de film enkel tot hier bij te wonen en het vervolg te laten voor wat het is. het eerste uur van deze vierde Jones film roept met pretoogjes een brok jeugdsentiment op want Spielberg haalt de bekende avonturensfeer op met actievolle achtervolgingstunts en tussendoorse humor. maar eens het mysterie van de kristallen schedel bewandeld wordt, moet Spielberg malgré zijn natte dromen van Artificial Intelligence en War Of The Worlds boven halen maar deze ruimtelijk buitenaardse invalshoek is een doorn in het oog van het avontuurlijke. de gepasseerde trilogie mocht dan ook niet waarheidsgetrouw of geloofwaardig kunnen zijn, het opzwepende karakter deed je volledig in het avontuur opgaan. de vette link naar marsmannetjes echter is compleet van de pot gerukt en alleen maar in beeld gebracht door een massa aan CGI-beelden waardoor de comic cinematografie in duigen valt en je een waarlijke anti-climax krijgt. verrassend genoeg kan Harisson Ford hier niks verweten worden. hij pikt moeiteloos zijn rol van Indiana Jones met groot jolijt terug op en deinst er niet voor terug om hier ironisch mee om te gaan en zelfs met de one-liner ‘I’v got a bad feeling about this’ een knipoog te geven naar Han Solo. Ford is eigenlijk zelfs het beste van de film. maar die andere twee Jones-iconen Spielberg en Lucas hebben enkel aan de miljoenen dollars zitten denken en brengen een zinloos ongeïnspireerd verhaal met teveel special effects en te weinig stunts op het scherm. hierdoor lopen Cate Blanchett (dat zwarte kopje misstaat haar echter niet), Ray Winstone (o wat misten wij de goedlachse John Rhys-Davies), Jim Broadbent (voor dat half minuutje dat hij mag meespelen) en Shia LaBeouf (de insteek op het einde brengt een lach op het gezicht van Ford maar een zweem van bezorgdheid bij LaBeouf die als opvolger geen uitmelker wil worden) er compleet doelloos en verloren bij. Indiana Jones And The Kingdom Of The Christal Skull is ontegensprekelijk voor de jaren tachtig Jones fan een grootse ontgoocheling en is voor Spielberg en Lucas een kruistocht teveel geweest.
1,5/5
Seen on Screen: Godfella's filmblog 