“wie kan de slagen tellen van een eenzaam hart?” _ Susan Edmonstone Ferrier
Paulo Giordano is slechts 28 jaar, houdt zich bezig met de eigenschappen van bottom quark deeltjes en schreef heden één roman: de eenzaamheid van de priemgetallen. een bestseller van jewelste die slechts 5% van de cinemazaal tijdens het afgelopen Filmfestival Gent niet gelezen had (gezellig Italiaanse regisseur Saverio Costanzo kwam zijn film zelf voorstellen; ik was natuurlijk weer bij die 5%). dit maakt het voor mij gemakkelijk: ik hoef geen korte inhoud te schrijven, u kent het via het boek duizend keer beter dan ik. de film spoort mij niet aan om het boek ter hande te nemen want welke richting hij uitging heb ik het raden naar.
ok, ik heb door dat Alice (er is haast geen enkele Italiaanse film zonder Alba Rohrwacher en maar goed ook want het is een ravissante verschijning die zich in iedere rol met theaterovergave smijt) en Mattia (Luca Marinelli met een debuutrol) twee hopeloze gevallen zijn die achtervolgd worden door het noodlot vanuit hun kindertijd en die 
hunkeren naar liefde en genegenheid en eens dit in hun handbereik ligt, beginnen te freaken en er afstand van nemen. dit is duidelijk tot aan de trouwpartij in de film maar daarna gaat de eigenzinnigheid van het scenario een eigen leven leiden en blijven talrijke nevensporen vanuit de film onbeantwoord (ook karakteractrice Isabella Rossellini geeft maar een vertwijfelende indruk alsof ze het boek al tien keer gelezen heeft maar het is nog eens een elfde keer moet doorspartelen om het te begrijpen).
de soundtrack is wel ok met een Magic Thriller moment van Goblin, vroegere popnummers met Bette Davis’ Eyes en Yes Sir, I Can Boogie en een op en top fuifnummer. de film, die evenwel scoorde in Italië (in de negen weken dat hij in zijn thuisland speelde, bracht hij bijna vijf miljoen dollar in de lade), zal vermoedelijk niet dezelfde roemrijke status krijgen als het boek.
1,5/5
over eenzaamheid gesproken:
Seen on Screen: Godfella's filmblog 