Rien à Déclarer

“naarmate de wereld groter wordt en de grenzen wegvallen, krijg je van de weeromstuit bij veel mensen een tegenreactie: de verdwenen grenzen herrijzen in het hoofd.” _ Jozef Deleu 

met meer dan tien miljoen dollar opbrengst prijkte de postbodekomedie Bienvenue Chez Les Ch’tis aan de box office top van België in 2008 waarmee hij ruimschoots blockbusters als Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull, Quantum Of Solace en The Dark Knight achter zich liet. de Franse mimespeler, komiek, acteur en regisseur Daniel Hamidou AKA Dany Boon baande zich zo niet alleen een grotere populariteitsweg doorheen zijn vaderland (hij had al César nominaties voor zijn rollen in La Doublure en Joyeux Noël) maar veeleer doorheen Wallonië. in die mate dat hij samen ging spannen met de bekendste acteur slash komiek van het Franstalige België Benoît Poelvoorde en met Rien à Déclarer eenzelfde kassucces wil aanboren waarbij deze keer de douane centraal staat.

we situeren ons aan het einde van het jaar 1992. de lidstaten van de Europese Unie hebben zeven jaar eerder beslist om alle douanegrenzen in lucht te laten opgaan en de administratieve rompslomp en tijdsrovende controles achterwege te laten. aan de valavond heeft de Belgische douanier Ruben Vandevoorde (Benoît Poelvoorde) het daar nogal moeilijk mee. hij staat aan de vaste post van Koorkin en via de kindsbeeninpappende lepel is hij een Frankrijkhater in hart en nieren. aan de andere kant van de grens staat de vaste post van Courquain met trouwe medewerker Mathias Ducatel (Dany Boon), de doorn in het oog van Ruben wat jammer is voor Mathias aangezien hij al een jaar stiekem aanpapt met Ruben’s zus Louise. als beider korpsoversten beslissen om in een proefproject de eerste Frans-Belgische mobiele douanepost op touw te zetten om zo drugskoeriers (een grappige Michel Vuillermoz) te vatten, moeten Ruben en Mathias met elkaar zien samen te werken. een Waalse nationalist die als Fransenhater samen moet werken met zijn gelijktalige aartsvijand die op zijn beurt de koffer induikt met diens Belgische zus. als dat maar goed afloopt.

de timing van de release kon niet beter gekozen zijn. op 17 februari behaalt ons petieterig landje het wereldrecord regeringsonderhandelingen omdat zeer simpel gesteld de nationale overwinnaars van de verkiezingen het op hun regionaal vlak niet eens geraken. tegenstellingen, weigeringen tot compromissen, afgeschoten beleidsnota’s langs beide kanten, neen de Vlaamse en Waalse politici komen in hetzelfde land niet zo goed overeen. in Rien à Déclarer zien we enkele scherpe bedenkingen naar de liefde voor het vaderland. hier gaat het nog over twee verschillende landen, Frankrijk en België, maar de locatie is idem, de taal is dito, het café waar men naartoe gaat is hetzelfde maar toch komen de douaniers die het werk op 100 meter van elkaar uitvoeren door de denkbeeldige scheidingsgrens niet met elkaar overeen. bij aanvang zijn zowel Boon als Poelvoorde geforceerd, alsof het nationalisme hen niet ligt (of omdat ze elkaar willen overtreffen). de bedoeld grappige situaties komen dan ook als gemaakt over, niet spontaan. maar als de beide chefs (de Belg Eric Godon, bekend van In Bruges, From Paris With Love en laatst nog als Franse postbode in Frits En Freddy, en de Fransman Philippe Magnan) hun bevelen hebben gegeven tot gemengde brigade komt ons komiekenduo op toerental (evenzeer als hun getunede wagen), belanden ze in enkele kolderscènes waarbij er scherpe knipogen getrokken worden naar de vaderlandsliefde die in ons huidig politiek klimaat sterk herkenbaar zijn en waarmee dan ook lustig gelachen kan worden. verrassend is de spontane debutante Julie Bernard die een prima aangever is van de twee komieken. Rien à Déclarer (die in België een week vroeger uitkomt dan in Frankrijk) is een onderhoudende (en typisch Franse) komedie met enkele sarcastische randjes die net amusant genoeg is om doorheen de filmgrenzen te geraken.

3/5

Elio Di Rupo denkt, waarom kan Bart De Wever geen liedje zingen tijdens de onderhandelingen: