Filmfestival Gent – dag 5

film 13: All Good Children _ “geen enkel kind is zo onschuldig als het eruitziet.” _ Faith Hines

 

de twee broers Dara en Eoin verhuizen na de dood van hun moeder naar een tante in Noord-Frankrijk. niet ver vandaan knapt een Brits gezin een kasteel op. zij hebben twee kinderen en vormen al snel speelkameraadjes met de twee broers. vooral tussen Dara en Bella lijkt het goed te klikken. op ontdekkingstocht in de krakende kamers, stoffig hout ruimen in de stallen, dartelen tussen de bomen, kattenkwaad uithalen (tot ongenoegen van de volwassenen), verliefd worden op elkaar en een ontwapeningskus geven. Dara leeft met zijn hoofd in de wolken. tot echter Bella meer interesse krijgt in Eoin en haar vriendinnetjes. deze afwijzing is moeilijk te verteren voor Dara. de kasteelsetting met aanpalend bos is goed gekozen, de twee jonge hoofdpersonages trekken goed hun plan alhoewel ze getypecast zijn. Imogen Jones (Bella) kan alle tieners met haar sphinxogen hypnotiseren terwijl ook Jack Gleeson (Dara) zijn ogen in alle kwetsbaarheid en twijfeling laat spelen. het duurt evenwel zeer lang vooraleer regisseur Alicia Duffy durft weer te geven waarop het voorspelbare einde op staat (all good children … go to heaven?) en dan is het alweer snel voorbij.

 

2/5

 

film 14: Sex & Drugs & Rock & Roll

 

_ “Sex and drugs and rock and roll
Is all my brain and body need
Sex and drugs and rock and roll
Are very good indeed.” _ Ian Dury

op deze film waren we goed voorbereid. brouwerij Bockor uit Bellegem was naar de cafeetjes te Gent afgezakt om hun speciaalbier Omer voor te stellen. het goudkleurige gerstenat ging met zijn 8% en zacht-bittere afdronk zeer smakelijk binnen. we hadden er beter nog eentje meer gepakt want de muziekbiopic over Ian Dury valt toch wat tegen. Ian Dury was een Brits zanger, liedjesschrijver en bovenal artiest. als kind kreeg hij polio en raakte hij deels verlamd. enerzijds zien we hoe hij psychologisch te lijden had onder zijn handicap (vooral als kind in de kreupelschool), anderzijds zien we hoe dit hem gesterkt heeft om doelen te bereiken. geen relationele dromen want zijn huwelijk is enkel op verstandelijk vlak en met zijn minnares is het knipperlichtwerk maar wel muzikale dromen. en ze zijn uitgekomen: zijn eerste album (met het fantastische basnummer sex & drugs & rock & roll) ging meer dan 1 miljoen keer over de toonbank. de cover van de lp is legendarisch waarin Dury poseert met zijn zoon Baxter. de andere pijler van de film: hoe de zoon omgaat met het leven van zijn vader. regisseur Mat Whitecross (documentaire leerling van Michael Winterbottom) belicht vooral het depressieve van de biografie in een niet passende Bronsonstijl en voor een muziekdocumentaire vond ik dat er maar weinig interessante muziek in voorkwam. ik kende Ian Dury enkel van de titelsong en Spasticus Autisticus (controversenummer voor Unicef), na de film is mijn kennis niet uitgebreid (dat was bvb wel het geval voor The Runaways). de twee andere pijlers (sex en drugs) komen ook maar weinig aan bod. te weinig pit, te weinig punk.

 

2/5

 

film 15: Another Year _ “de jaren maken je niet wijzer, alleen maar ouder.” _ Anne Sophie Swetchine

 

van regisseur Mike Leigh weet je wat je mag verwachten: gewone mensen zoals jij en ik of ouder die hun leven op de rails trachten te krijgen. is dat niet onze dagdagelijkse levensstrijd? blijft Leigh dan origineel? Leigh blijft vooral kwaliteit afleveren en in het sociale middenklasse genre is dit al een prestaties op zich. Jim Broadbent en Ruth Sheen spelen het reeds lang gelukkig getrouwde koppel (zie hier de subtiele humortoon van Leigh) Tom en Gerri. hij is geoloog die tunnels boort, zij is psychologe die depressievelingen aanhoort. hun band is er één van duurzame affectie. maar hoe stabiel hun leven is, des te labieler is het leven van enkele dichte vrienden: Mary, die bij Gerri werkt, is een oude vrijster die de jaren hopeloos voorbij ziet vliegen wat ze tracht te verwerken met veel wijn en ook Ken heft wat biertjes achterover om zijn zwaarlijvige eenzaamheid te camoufleren. daarnaast is er nog Ronnie, broer van Tom, die verweesd achter blijft na de dood van zijn vrouw en Joe, hun zoon, die na 30 jaar nog steeds vrijgezel is. gedurende de 4 seizoenen volgen we hun verhalen. rustig voortkabbelend waarbij enkel de kleuren, de natuur, de maaltijden aangeven dat we verder gaan in het leven. bitterzoet maar met een warme realistische uitstraling die ons met beide voetjes op de grond even naar ons leven doet kijken, inclusief het ouder worden, de eenzaamheid en het gegeven dat het leven niet altijd even vanzelfsprekend is.

 

3,5/5

 

film 16: Get Low _ “het beste zou natuurlijk zijn als iedereen van tevoren zijn eigen lijkrede zou schrijven en toevertrouwen aan een geoefend spreker, zodat je zoveel mogelijk in de hand hebt dat er geen onzin wordt gebazeld waar je bij ligt.” _ Remco Campert

 

Tennessee, 1938. Felix ‘Bush’ Breazeale is tamelijk origineel in zijn begrafenis. hij organiseert deze immers tijdens zijn leven. Robert Duvall (na 1 oscarbeeldje en 5 nominaties wordt dit op zijn minst opnieuw een nominatie) geeft gestalte aan deze excentrieke kluizenaar. reeds 40 jaar (de eerste 38 waren de moeilijkste) leeft hij eenzaam in zijn hut en in de stad zijn er doorheen al die jaren enorm wat wilde verhalen de ronde in gestuurd. enkel een blik van hem doet al schrik aanjagen. Felix voelt aan dat zijn kaars aan het uitdoven is maar vooraleer hij wil gaan, wil hij in het reine komen met zichzelf. wat de achtergrond is, ontdek je best zelf, maar Felix wil dit gedaan krijgen door een groot begrafenisfeest te geven inclusief tombola waarbij de winnaar zijn erf krijgt. gesneden koek voor begrafenisondernemer Frank Quinn (Bill Murray) en zijn assistent Buddy (Lucas Black) die de organisatie er van op zich nemen, inclusief de inkomsten. tussendoor komt Felix ook een oude geliefde tegen (Sissy Spacek) en zijn dominee (Bill Cobbs). de jaren dertig sfeer voelt zeer goed aan met een knappe nostalgische country en bluegrass soundtrack, het scenario is origineel en strak en wordt subliem gedragen door zijn acteurs. Duvall en Murray vullen elkaars dramatiek en komedie geweldig aan zonder de onderliggende boodschap van het omgaan met een moeilijk te vergeven levenspassage en bijhorende boetedoening uit het oog te verliezen. Get Low is top. aan alle kluizenaars ter lande, kom huwer houten hut huit en schoffel je naar Get Low!

 

4/5