Le Gamin Au Vélo

“kinderen opvoeden eist meer karakter dan kennis en minder ervaring dan geduld.” _ Fritz Francken

zowat om de drie jaar verandert Cannes in la ville de Dardennes. La Promesse in 1996 werd er niet vertoond maar aangezien de film over immigratie in België uitgroeide tot een prijsveelvraat, de regisseurs de taal kende en het mondaine kuststad af en toe eens met de voeten op de (sociale af)grond wil staan kregen ze met hun volgend project wel een plaatsje. en niet het minste, met Rosetta wonnen ze in 1999 de gouden palm en sindsdien hebben ze een rechtstreekse treinlijn naar Cannes. drie jaar later behalen ze met Le Fils de prijs van de oecumenische jury, nog eens drie jaar later winnen ze voor de tweede maal de gouden palm met L’Enfant om nog eens drie jaar later de prijs van het beste scenario te winnen voor Le Silence De Lorna. dit jaar (ook weer eens drie jaar later) krijgen ze de grote prijs van de jury voor Le Gamin Au Vélo. aangezien er nog andere prijzen te winnen zijn in Cannes zullen ze ongetwijfeld in 2014 opnieuw paraderen op de zandstranden aan de Côte d’Azur.

Cyril, een belhamel van een jaar of tien, is verlaten door zijn vader en verblijft dan maar met horten en stoten in een opvangcentrum. hij mist duidelijk zijn vaderfiguur waarvan hij onmogelijk kan geloven dat deze hem doelbewust aan zijn lot heeft overgelaten en doet meerdere ontsnappingspogingen om hem terug te vinden. op één van zijn escapades komt hij onzacht in aanraking met Samantha. de botsing blijkt genegenheidsvonken over te slaan, zeker wanneer Samantha de fiets terug koopt die zijn vader heeft verpatst, en de kapster beslist om Cyril op te vangen in de weekends. is de sociale draagkracht van Samantha groot genoeg om een vaderfiguur te vervangen en om als vangnet op te treden ten aanzien van de lokroep van de marginale buurt waar je met vandalisme en bendevorming een bittere stuiver kunt verdienen?

vergis u niet, de poster toont een zonnig tafereel waarop een glimlachende vrouw en kind op de fiets genieten van hun uitstapje. u vraagt zich dan af of de gebroeders Dardennes hun oeuvre aangepast hebben. inhoudelijk blijft het de uitwerking van sociaal achtergestelde individuen die al vechtend tegen de bierkaai hun malaise willen ombuigen. Cyril, overtuigend vertolkt door Thomas Doret, een kind van amper tien jaar dat verstoten wordt door zijn vader (Jérémie Renier, die de Dardennes hebben geïntroduceerd in La Promesse) en alleen achtergelaten wordt in de Waalse armoede, dat levert geen vreugdetaferelen op. wel diefstallen, vandalisme, knokpartijen, bendevorming als ware het de normaalste levenspatronen in Wallonië. maar tussen deze financiële, sociale en emotionele moeilijkheden vormt het personage van Cécile de France het toonbeeld van hoop. en dat is toch wel nieuw. revolutionair worden ze niet want hun aanpak blijft hetzelfde: observatiecinema. verklarend worden ze nooit. waarom laat vader Guy zijn zoon aan zijn lot over of waarom ontfermt Samantha zich over de jongen, pluis het zelf maar uit. ze hebben wel gefilmd tijdens de zomer en dat vonden ze al een heuse verandering waardoor er maar plaats was voor een enkele andere nieuwigheid: muziek. normaal gebruikt het duo geen begeleidende soundtrack, maar wat horen we (slechts) af en toe: vioolstrijkers. het is wel even schrikken om tussen al de stilte de snaren te horen bewegen, ook omdat ze niet altijd op de juiste momenten gebruikt worden, alsof ze hier nog aftastend in zijn. Le Gamin Au Vélo blijft een typisch werk van de gebroeders Dardenne, al proberen ze hun realistische stijl een update te geven maar de conclusie blijft hetzelfde. ben je geboeid door hun vorig werk, zal hun nieuwste u opnieuw eindeloos kunnen bekoren. heb je geen boodschap aan sociale achterstand, fiets deze dan maar zelf weg.

3/5

de Walen hebben nog een andere iets anders geschreven dartelende dardenne: Michel Daerden. zijn passage in de senaat van 7 januari 2010 blijft hilarisch: