Scream 4

“een scherp mes snijdt het vlugst en kwetst het minst.” _ Katharine Hepburn

in het slashergenre gaf hij onze oudergeneratie A Nightmare On Elm Street (1984)waardoor Freddy Krueger een memorabel horrorpersonage werd. in de tussenperiode tot onze eigen generatie leek hij zijn momentum gepasseerd totdat hij ons als oudere tieners de tijd van weleer leerde kennen met Scream (1996). een rake slash en dice film waarbij de moordenaar, Ghostface killer, evenveel naam en faam kreeg als de film (wie kocht er dat masker niet in den expo of bozzy?). ook de sequel het jaar daarop kon ons (daten was nooit zo amusant tijdens en na de film) absoluut plezieren. samen met scenarist Kevin Williamson bleek regisseur Wes Craven een nieuwe goudmijn gecreëerd te hebben. die werd echter al snel koper wanneer de derde film in de reeks uitkwam. akkoord, we waren de middelbare schooltijd ontgroeid maar Scream 3 zat in hetzelfde bedje ziek als andere sequelslashers: herkauwing van het origineel waarbij de spanning ondermaats is en de acteerprestaties belachelijk. het was de J-horror (The Ring, The Grudge en consoorten) die de troon besteeg en later moest afstaan aan de torture porn van Saw. de jaarlijkse zaagfilm is evenwel afgezaagd en omdat Craven en Williamson een volledig decade hun personages kon laten ontwikkelen, zien ze hun kans schoon om de huidige jongerengeneratie te laten zien wat slasherfilms nu precies inhoud en waarom wij zo zot waren van de (eerste twee) Scream films.

geen Scream zonder Sidney Prescott (Neve Campbell). 15 jaar na de gebeurtenissen keert ze terug naar Woodsboro. het verleden heeft ze weggeschreven in een boek dat ze komt aanprijzen. geen Scream zonder Ghostface. vanaf de eerste dag van haar terugkeer zaait de moordenaar met zijn zwarte cape, witte geestmasker en scherp blinkend keukenmes dood, bloed, geschreeuw, paniek en uiteraard interessante telefoongesprekken over horrorfilms. geen Scream zonder journaliste Gail Weathers (Courtney Cox). na tien jaar trouw aan sheriff Dewey (David Arquette, ook geen Scream zonder hem) is ze journalistiek weggekwijnd in dit niemandshol en ziet ze haar kans hoog om opnieuw de bitch uit te hangen in een eigen nieuwsfeitenonderzoek. geen Scream zonder geschreeuw van onschuldige middelbare tienermeisjes die na hun aanstellerij meerdere keren tegen een mes aanlopen. en geen Scream zonder de puzzel wie is nu Ghostface?

zat Wes Craven bij Scream 3 meer met zijn gedachten bij Music Of The Heart (met Meryl Streep, van horror gesproken) heeft hij bij zijn vierdeling duidelijk zijn enthousiasme terug gevonden. het ritme zit er goed in en hij schept er plezier in om horrorsequels met de grond gelijk te maken. de vertrouwde kritische inhoudsknipogen naar genrefilms blijven dus behouden. het werkt wel als een boomerang. aan bepaalde sequelkritieken die hij spuit, maakt hij zichzelf schuldig aan. de screamhorror is bloederiger, waarschijnlijk om het jong gillend schoon maar dom volk te compenseren. Craven maakt zijn slachtoffers dus niet intelligenter, ze moeten er gewoon zeventien uit zien, barbiehip zijn, al schreeuwend kunnen rennen en overweg kunnen met bloedzakjes (o.a. Hayden Panettiere, Emma Roberts, Marielle Jaffe, Alison Brie, Brittany Robertson) terwijl de testosteronnen hun best doen om raar te doen (Rory Culkin, Nico Tortorella, Erik Knudsen). het zijn dan ook de trouwe personages die de boel overeind houden (het ponykapsel van Neve Campbell was toch alweer een hele tijd geleden). men blijft dus trouw aan het origineel en tot op die hoogte is Scream 4 eigenlijk best te pruimen: zelfrelativerende ironie wordt gecombineerd met enkele amusante slashscènes maar eens Craven de dader(s) onthult en ook wisselt van moordwapen zijn de laatste twintig minuten ondermaats. het kan dus niet tippen aan het origineel maar slaagt er wel in om de jongeren hun interesse aan te wakkeren voor het origineel.

2,5/5

in Scream 4 krijg je de vraag welke de eerste slasherfilm is. het antwoord is: